Tadeusz Makowski był wybitnym malarzem i rysownikiem. Dał się również poznać jako doskonały grafik polski, który działał od 1908 roku w Paryżu.
Rok 1918 to czas, kiedy w twórczości artysty pojawił się motyw kluczowy. Była nim postać dziecka. Malarz w tym czasie malował głównie liryczne, proste i naiwne w swoim wyrazie wizerunki dzieci. Zwykle były one przedstawione w pastelowych tonacjach. Rok 1930 zaś w malarstwie Makowskiego objawił się ekspresjonistyczną tendencją. Malarz zdecydował się radykalnie uprościć kształty przedstawiane na swoich dziełach. W zasadzie to sprowadził je do trójkątów, oraz walców i stożków. Stosował barwy o raczej ziemistym kolorycie, lekko zmąconych czerwienią i szarością. Do swoich dzieł wprowadził swoiste efekty iluministyczne. W ten sposób ożywiał mroczną kolorystykę dzieła na przykład poprzez jarzące się snopy światła czy odblaski pochodzące z lamp i lampionów. Na obrazach zaczął pojawiać się postaci-kukiełki.
Makowski przedstawiał na swoich obrazach groteskową wizję ludzkiej egzystencji i rzeczywistości. Widać to również na tym obrazie, na którym przedstawione zostały dzieci-pierroty. Postaci dziecięcych kukiełek dają wrażenie maskarady. Postaci są zastygłe w bezruchu, wyglądają, jakby przyjęły teatralne pozy. Wydaje się dosłownie, jakby obchodziły jakieś znaczące dla nich święto.